Nadat we verzameld waren, Bert Dolk en Jan Berkhof, Jan Ebus en Joost de Jong hadden zich met veel moeite door de bekende Nederlandse avondfiles heen gewurmd, op naar Gaucho s voor een biefstukje en dan hup naar de avondveerboot in Hoek van Holland.
Op woensdag op weg naar Llandudno maar eens even het reglement gelezen, een gedegen voorbereiding hoort er immers bij. Dat zou me met het rijden nog mooi opbreken want een Engelse regularity zit toch net wat anders in elkaar.
Daaruit bleek onder andere ook dat er kledingvoorschriften waren, niet alleen voor de prijsuitreiking in smoking, maar ook voor onderweg. Voor iedereen gold een dress-code uit Engeland in de 1950%u2019s waarbij ook een militair uniform maar vooral bij dames een passende outfit kon leiden tot extra bonus punten. Het leverde een grappig gezicht op bij de tijdcontroles. Jeans, baseball caps en gymschoenen zouden leiden tot extra strafpunten, even als het niet dragen van een gepaste pet of hoed tijdens de vele testjes. Dus zijn we op donderdag eerst maar even met z n zessen naar Marks en Spencer geweest om het nodige aan gepaste textiel aan te schaffen.
Na de keuring werd op donderdagavond de proloog gehouden, twee regularities in het donker op en rond de Orme-heuvel, waarna op vrijdag ochtend het spektakel echt van start ging.
Het evenement is ruwweg opgebouwd uit: bolpijltrajecten, regelmatigheidsritten op bolpijl of kaartfragment en testjes zoals rond pylonen scheuren, in denkbeeldige garages parkeren en heuvelklim trajecten. Voor de chauffeur een waar feest.
Enkele bijzondere trajecten waren de nacht-regularity op de tank-baan van het militair oefenterrein van Swynnerton; werkelijk spectaculair wat ging dat snel; zowel het moeten rijden als het moeten voorlezen van de instructies. Een andere spectaculaire 17,5 kilometer lange regularity was op zondag over een gravelbaan op het landgoed Somerley Park. En dat met 48 kilometer per uur, blazen dus.
Iedereen die overweegt dit schitterende evenement volgend jaar te gaan rijden, raad ik aan een auto met een goede kachel te nemen, dit jaar was het prachtig weer, zonnetje erbij, herfstkleuren en niet koud; maar dat kan ook anders zijn. Ten tweede de auto niet twee dagen van tevoren volledig over te hebben laten spuiten in verband met krasjes en deukjes op de diverse bospaden en ten derde van alle snelheden van 15 tot 35 mijl/uur een goede afstand-tijdtabel in kilometers mee te nemen.
Grappig is nog te vermelden dat de circa 20 testjes die moesten worden verreden ook allemaal een toepasselijke naam hadden, zo was de eerste proef op zaterdag Wakey Wakey genoemd, ik kan rustig verklappen dat je na die proef echt wel wakker was. Een andere mooie naam was de laatste proef op de boulevard in Bournemouth: throwing in the towel. Hier bleken Bert Dolk en Jan Berkhof winnaar te zijn van deze prachtige rally.