Het moge duidelijk zijn: deze rallye is niet bedoeld voor watjes, behalve dan de theedrinkende watjes van de Rohac. Dit jaar deed ik mee, samen met Bart van Tongeren, net begonnen als navigator.
Een aantal equipes had zich de avond voor de rallye weer verzameld in de Houtse Hendrik, alwaar volgens traditie Jaco het licht uit doet. De vrijwillige documenten controle bij Gotcha leverde diezelfde avond weer vele bekende gezichten op en de sfeer begon te komen. Ook bij Bart begon het te kriebelen, die voor het eerst een echte rallye ging navigeren en dan als eerste ook nog maar de Horneland in de sportklasse. Goede adviezen van Daan en Maarten hielpen goed. De start op de volgende dag was niet op de markt in Weert, maar bij de IJzeren Man waar ook de finish zou zijn. Er was een korte technische controle, waar iedereen makkelijk door heen kwam en zeker de MGB van Jaco, mede dankzij al het sleutelen aan de verlichting de avond ervoor. De organisatie, die voor een groot deel uit Belgen begint te bestaan, had weer een (zij het afgezwakte) traditionele donderpreek over het feit dat de heren rallye rijders zich aan de regels moeten houden. Wel gaf de organisatie toe dat zij, ter controle, een stuk van de rallye van vorig jaar op tempo met voorkennis had nagereden en dat zefs zij toen ook te laat bij de volgende TC waren aangekomen. Dit jaar beloofden zij beterschap dat er iets minder hard gereden hoefde te worden. Dus om 09.46 uur startpodium op, kort interview voor de lokale omroeper en weg voor 900 kilometer traditioneel boenderen over smalle weggetjes en modderpaden. De eerste trajecten waren al meteen zwaar en wij (en met name de frisse navigator Bart) moesten er nog echt in komen. Net zoals wij zaten veel deelnemers al snel over het maximaal toegestane half uur tijdsvertraging over leg 1 en 2 en alle pauzes sloegen we dan ook maar over om weer in het schema te komen cq te blijven. De van tevoren ingekochten repen en flesjes water kwamen dan ook goed van pas, hoewel de tijd ontbrak om echt vocht tot ons te nemen. Gelukkig gingen, na het ochtenddeel, de middag trajecten al veel beter en begonnen wij steeds meer een geolied team te worden. De enige malheur die wij in de middag opliepen was dat bij het snel keren aan de rand van een weiland de achterdemper van de uitlaat bleef hangen en eruit schoot. Dan sta je dus in de middle of nowhere en wat staat er dan in het weiland U raadt het al: pal naast ons een oude smeerbrug voor vrachtauto s. Hoe vreemd zit de wereld toch in elkaar! Na een snelle spoedreparatie weer snel door om de verloren minuutjes in te halen.
In deze rallye was er ook nog een andere groep van goedbedoelende semi-deelnemers, namelijk de VIP s uitgenodigd door Volvo, die op mooie plekjes stonden te kijken of probeerden de rallye te volgen. Dit laatste met nadruk op probeerden. Volgens Daan moesten de passagiers achterin zwaar misselijk zijn geworden.
Zoals gezegd, liepen de middagtrajecten voorspoedig en kwamen wij via Remouchamps, Huy en Arlon aan in Luxemburg, nog net binnen de in de ochtend opgelopen, toegestane 30 minuten extra tijd en met beduidend minder strafpunten dan de ochtend. Jaco en Bas maar ook Daan en Maarten deden het prima, met beiden een top-10 klassering. Wij stonden, na leg 1 en 2, op een 45ste positie en waren dik tevreden. Voor het diner nog even Mildred voorzien van wat nieuwe remblokken en wij waren helemaal klaar voor onze eerste rustpauze van de dag! De hoeveelheid adrenaline gaf ons echter niet veel eetlust, dus de mooie Luxemburgse buffetten hebben wij maar spaarzaam bestormd. Water en vooral thee (als echte theeleuten) was meer wat voor ons telde!. Na het diner volgde het avondtraject voor de sportklasse en werden wij de donkere bossen rondom Luxemburg ingestuurd met verouderde kaarten waar sommige wegen nog niet opstonden of kleine dorpjes slim waren weggelakt. Op goed geluk vonden wij echter de eerste TC, waar vele toppers al de weg kwijt waren en konden wij van daaruit ons goed ori%uFFFDnteren en vertrouwenden wij bijna blindelings op de kompas. Het was een mooi parcours , uitgezet in de donkere bossen met vele elkaar kruisende wegen waar het dus hard werken was om de route te blijven volgen, maar het verliep tot ons grote genoegen probleemloos, behalve dan dat de verstralers uitgingen als ik op het rempedaal trapte. Deze variant van een schakeling kende ik nog niet en leidde soms tot snel een nieuwe zekering monteren of maar niet remmen (!). Conclusie: een prima dag met vele hoogtepunten en weinig klagen. Hier kwamen wij voor.
De volgende dag weer vroeg op en op klassementvolgorde weg. De gebroeders Peters lagen op startvolgorde 4 en moesten heel vroeg uit de veren. Wij hadden, dankzij onze prestaties op dag 1 ,wat meer tijd. De Lotus begint overigens nu stabiel te worden en ik geloof dat ik ga breken met mijn traditie. Een rallye met schone handen en een auto die rijdt als een raket is natuurlijk heerlijk. Ook Bart zat lekker te genieten en het kon hem niet snel genoeg gaan. Soms werd ik ook door hem gemaand om maar vooral nog harder te rijden, want dan was het geluid van de Lotus nog net even beter.
Vergeleken met de eerste dag verliep de tweede dag voor ons veel beter op schema en gaf deze ons daardoor ook veel meer rustmomenten. Wij vertrokken om 08.01 uur vanuit het hotel en moesten direct via slimme bergweggetjes Luxemburg uit waarbij een deel van de route geneutraliseerd was, omdat er op het laatste moment geen vergunning verleend was. Snel Belgie dus weer in waar direct na de grensovergang onder andere een paar aspirant-leden van de Rohac even mochten afrekenen bij de plaatselijke politie. Voor hetzelfde geld hadden ze mooi beiden een jaar lid kunnen zijn van de Rohac. De agenten waren echter wel erg sportief. Men mocht eerst inklokken bij de TC en daarna afrekenen met ontvangstbewijsje! Wij kwamen gelukkig door toen de agenten kennelijk hun targets van de dag gehaald hadden, aangezien zij net hun lasergun aan het inpakken waren. De route was goed te doen en wij reden als het spreekwoordelijk zonnetje. Soms waren er wat lastige punten die op de kaart naast de route stonden ingetekend en ook na het drie keer om de boom rijden niet te vinden waren. Dan was er dus geen letter of stempel en was dat alleen bedoeld om de snelheid eruit te halen
De lunchpauze was op een mooie landgoed met dito kasteel in het schilderachtige plaatsje Villers-St-Gertrude, waar de In-tijdcontrole helemaal aan de andere kant van het terrein stond, hetgeen menig equipe een paar minuten extra tijdstraf opleverde en tot hilarische taferelen leidden, getuige allerlei hardlopende en vooral zoeken navigatoren. Bij het vertrek kreeg de Lotus overigens nog een klein zoentje. Niet van Joan, maar van Frans die samen in een mooie Alfa de rallye reden. Met twee beloofde (maar nog niet uitbetaalde) biertjes was dat snel geregeld. Het begon in de middag echt lenteweer te worden en de sfeer in de auto, maar ook in de gehele rallye was prima. Bijna alle TC s waren op tijd te halen, soms in de minuut en soms wat ruimer. Prachtige routes in de Ardennen, langs mooie dorpjes, kastelen en beekjes leidden ons weer terug naar Nederland en meer in het bijzonder de heuvels van Zuid-Limburg. En dan denk je; het is zaterdag en in Nederland zal het wel aanrijden naar de finish zijn. Niets was minder waar, want wij kregen in de omgeving van Epen nog oude detailkaarten en dat betekende veelal rijden op onverharde wegen. Prachtig, al dachten vele andere toeristen, zoals vogelspotters, die dankzij de rally waarschijnlijk geen vogel meer hebben kunnen spotten daar anders over. Ondanks de oude detailkaarten liep ook dit traject voorspoedig en konden wij met name door de op de oude kaarten aangegeven kloosters, die in Limburg gelukkig blijven bestaan, ons goed orienteren. Speciaal was de doorwading van een riviertje waar de VIP s en masse stonden toe te kijken. Een daarvan wilde nog wat dichter bijkomen en reed achteruit op het modderpad naar het riviertje, net toen wij er aan kwamen. Dit was niet zo n goed idee en hij had mazzel (en wij ook) dat de Lotus naar links uitbrak en niet naar rechts. Na nog een moeilijke kaart in de buurt van Gulpen ging het op naar de omgeving naar Stamprooij. We waren er bijna maar nog niet helemaal, want het venijn zat duidelijk in de staart. Een voor iedereen moeilijk stuk, maar wij bleven stug volhouden en kwamen ook daar goed doorheen. Het was overigens vermakelijk om op het vlakke Limburgse land te zien dat sommigen de weg zo kwijt waren dat op een kruising uit alle windrichtingen deelnemers aankwamen. Na de overbrugging bij Maasbracht ging het hard door richting finish via leuke kronkelweggetjes in de buurt van Weert. De finish was wederom bij de IJzeren Man waarbij alle deelnemers weer mochten parkeren in de bak van de manege. Ongelofelijk maar waar. Harm en Arthur bleken het weer voor elkaar te hebben en wonnen voor de 5de keer! Wij zijn uiteindelijk op plek 43 geeindigd en een analyse leert ons dat ons met name het eerste ochtenddeel heeft opgebroken, maar wij nu als team volledig op elkaar zijn ingespeeld zonder 1 onvertogen woord in de auto, Bart veel heeft geleerd, dus het kan alleen nog maar beter gaan Voor het vertrek naar Rotterdam hadden wij nog een klein logistiek probleem. In welke woonwijk hadden wij nou ook alweer de auto van Bart achtergelaten? Maar dankzij wederom strak navigeren en orienteren is ook dat goed gekomen.. Volgend jaar doen wij weer mee!