Coppa d’Europa 2006-04-24 (Ed Bijster)

Vorig jaar is de eerste editie van deze rally verreden en meteen in het tweede jaar is hij al op de lijst voor het Nederlandse en Duitse Rally kampioenschap gezet. Verder hoorde ik nogal wat enthousiaste verhalen van hen die deelnamen, de rally paste in het schema dus vooruit, ingeschreven op de versie van 2006.

Hans van Dalen / Erik Bruens

De uitzetters zijn goede bekenden uit de rallywereld. Voor ons is dat natuurlijk in de eerste plaats Ren%u9813meets. Uit de van Internet geplukte informatie bleek al snel dat dit een heel andere rally is. Wat is er dan anders? Allereerst vonden wij (en wij stonden daarin niet alleen) de informatie lichtjes onduidelijk. Het was eigenlijk een beetje uitzoeken hoe je de regels moest interpreteren.

Verder, en dat is weer mooi, waren de locaties uitstekend, de verzorging echt top en dat begon al met de ontvangst op vrijdagavond in Vaals in het voormalig meisjespensionaat Bloemendaal. Een eigen ruimte met rijkelijk bier en versnaperingen tijdens de welkomstreceptie zette naar later bleek de toon. Tot en met het buffet na de finish was de verzorging van de mens goed verzorgd.

Dan de route, goed bereidbare wegen, duidelijke kaarten van over het algemeen 1:50.000 weinig bebouwde kom, kortom smullen voor de rijders die eens lekker tekeer konden gaan op de rustige weggetjes. De navigatoren kwamen ondertussen weinig te kort, want er was genoeg werk te verzetten. Alle bekende trucjes waren van stal gehaald zoals wisselen van grenskant tussen twee bladen, verkeerde aansluiting tussen twee bladen waardoor een extra lusje gewenst was etc. Verder (te) veel stempelcontroles dus de stempelaar onder de equipes is nu uiterst getraind op het uit en instappen.

Ook waren er vernieuwende elementen zoals proefjes op afgesloten terreinen. Soms waren dit parkeerplaatsen maar er

waren ook een aantal avondproefjes op afgesloten wegen waar echt flink tekeer kon worden gegaan. Aardig was dat op twee proefjes op vrijdag er een richttijd was terwijl op zondag deze proeven gereden moesten worden met de eigen tijd van vrijdag als richttijd. De equipes die de ideaal tijd aan hadden gehouden waren hier in het voordeel, want zie op zondag maar eens sneller te rijden dan op vrijdag!                                           Bert Dolk / Erwin Berkhof

En verder was er een proefje waar de navigator uit moest stappen en de chauffeur tegen gemiddeld 45 km per uur iedere verharde weg naar links moest inslaan. Er waren natuurlijk equipes waarbij dit goed ging. Ik stond naast de auto en kreeg van ons aller Jaap Damen de controlekaart in handen gedrukt, waarna Joost zonder kaart werd weggestart. Gelukkig werd dat soepel opgelost. Tijdens de aansluitende lunch waarde het verhaal van de vliegende deelnemer, vrij naar de vliegende Hollander. Zoon scheurde als navigator een pagina met bol/pijl uit het routeboek, gaf dat aan de vader/chauffeur met de opmerking dit moet je rijden en weg was pa. Later hebben andere equipes hem weer op het rechte spoor gezet en het schijnt dat hij de inmiddels verloren zoon heeft teruggevonden.

Sneller rijden dan een ideaaltijd? Ja dat was een ander fenomeen waar wij nogal aan moesten wennen. De controles waren open gedurende bepaalde gepubliceerde tijden en binnen die tijd inleveren was gewoon goed. Wel makkelijk want zo kom je wat tijd winnen bij de lunch want de uit tijd stond wel vast. Op de proefjes stonden ideaal tijden maar dit waren maximum tijden en je mocht dus best sneller.

De puntentelling was ook al afwijkend, slechts 10 strafpunten voor een gemiste controle en wel 1 strafpunt per seconde afwijking op de regularities. En daar waren er nogal wat van. Tijdens een regularity waren er ook GTC’s. Per traject, dus tot een controle ongeacht of dit een GTC was of een end regularity, kon je maximaal 150 strafpunten oplopen. Zat je fout dan moest je vanaf een GTC weer correct met 45 km per uur gaan rijden. Dus inhalen van de achterstand moest worden vermeden, want dat leverde meteen fors strafpunten op.

De kunst was het dus om na je ideale starttijd op tijd bij de regularities te komen en dat viel nog niet mee. Een foutje tijdens de aanlooproute leverde meteen een te late starttijd op en hup weer 150 punten aan de broek! Enerzijds dus een soepel systeem maar ook weer geen vrijheid blijheid!

Dat overkwam ons ook weer op zondag. We zagen met onze slaperige ogen niet meteen dat er met typex was gewerkt. Bij het keren reed Joost van de weg af een inrit het bos in en ja hoor, we stonden vast. Gelukkig een takel bij ons dus niet getreurd en hem uitgerold (voor het eerst in de vijf jaar dat we hem bij ons hadden). Bleek er wel 4 meter kabel op te zitten. Zelfs met twee sleepkabels er aan hadden we nog geen boom in de buurt dus goede raad was duur. We zijn er uit gekomen. Reden we terug en zagen we iemand lopen in een uiterst bekend rood rallyjack van de Rohac. Willem Uitenbroek was op zoek naar hulp. Hem de takel en de twee sleepkabels meegegeven. Bij de finish drongen de bittere details van hun verhaal tot ons door. De Jaguar lag met het chassis op de grond en dat trek je niet met een 1000 kg takel los natuurlijk. Dus de takel was meteen onttakeld. Inmiddels waren beide equipe leden enigszins bedekt met een dun laagje modder. Net als de auto overigens want Cock heeft geruime tijd, veel water en een hoge druk spuit nodig gehad. Moraal van dit verhaal, neem een takel mee die past bij het gewicht van je auto en rijdt niet zomaar het bos in!

Frans de Zoete / Joan van de Lustgraaf

Nieuw was op zondag het traject voor de lunch op pacenote’s. Een systeem dat niemand in onze omgeving meteen begreep, maar het bleek simpel. Er werd een afstand gegeven met vervolgens de bochten die daarbij hoorden volgens het urensysteem. Moest je afslaan dan was dat gegeven onderstreept. In de praktijk hadden wij er wel moeite mee (en wij niet alleen) waardoor we een aantal malen opnieuw moesten beginnen bij een punt waar we het nog zeker wisten.

Ook nieuw waren de regularities op zondag met zelfstart en zelffinish. Hier kwam het er op aan de afstand nauwkeurig te meten en vervolgens de juiste tijd aan de hand van de tabel te berekenen. Omdat de finishtijd geen rol speelde kwamen we dan ook al snel equipes tegen die we in geen dagen hadden gezien. Zij waren alles nog eens op hun gemak aan het controleren, terwijl wij netjes op schema reden. De macht der gewoonte zal ik maar zeggen, want zij hadden het wel goed gezien, geen stress en alle tijd.

Dan het resultaat. Dat had voor ons in ieder geval beter gekund. Door het missen van een aantal regularities waar we niet op tijd starten (en probeer bij die GTC dan de juiste starttijd maar eens te bepalen, shit weer de stopwatch niet op nul gezet!) liepen de strafpunten in rap tempo op. Hieronder het resultaat waarmee we best tevreden zijn. Op de DHRC site een verslag van de winnaar en rekening en verantwoording van Rene Smeets (waar vind je dat!).

4. Bert Dolk en Erwin Berkhof

5. Hans van Dalen en Eric Bruens

17. Joost en Ed Bijster

37 Verhoeff/Verhoeff

47 Frans de Zoete en Loan van de Lustgraaf (met pech)

55 Cock Goedegebuur en Willem Uitenbroek (uitgevallen)