Na een jaar niet deelgenomen te hebben besloten we ons dit jaar weer in het avontuur te storten dat Horneland rally heet. De Horneland maakt zijn reputatie van niet lullen maar scheuren rally elk jaar meer dan waar en zo was het ook nu. De start is traditiegetrouw op de oergezellige Grote Markt van Weert. Naast de deelnemers die vrijwel aan iedere NK-rally meedoen kent de Horneland ook een grote eigen achterban, snelle jongens die het Limburgse land als hun broekzak kennen. Na het weekend ervoor warm te zijn gedraaid in de steengoede Deltarally, dachten we er helemaal klaar voor te zijn.

De briefing voor de start is een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij de vergunningen-meneer ieder jaar emotioneler uitlegt hoe lastig het is om vergunningen te kunnen krijgen. Begrijpelijk, als je ziet hoe sommige deelnemers zich gedragen. Het probleem is dat de organistie een zeer uitdagend parcours en tijdsschema maakt. Enerzijds is dat de charme van de Horneland, waar iedereen jaarlijks voor naar Weert trekt. Anderzijds kun je als deelnemer niets anders dan snoeihard rijden, om nog enigszins het schema te kunnen volgen. Ik begrijp dat dit een lastige overweging is, maar ergens kreeg ik het gevoel dat dit meer een straatrace is dan wat een rally met de tegenwoordig heersende moeilijkheden zou moeten zijn.

Na wat gezonde spanning voor de start, reden we het podium over en Weert uit om hopelijk ongeveer 35 uur later weer heel terug te keren, vermoeid maar een boel ervaring rijker.

Het wedstrijdgebied bevond zich voornamelijk in West-Vlaanderen en Noord-Frankrijk. Mooie en spannende weggetjes, waar af en toe hard doorgereden kan worden. Het Horneland systeem is uitermate simpel: Punten vrije route, waarbij het construeren van de route op je kaart zeer simpel is. De moeilijkheid zit in de naar 1:100.000 opgeblazen Michelin kaarten, befaamd en verguisd, maar voornamelijk ongedetailleerd. Het vinden van de goede weg vereist veel inlevingsvermogen en gevoel van de navigator. Toen wij jaren geleden begonnen hadden we geen kompas. Hoe we toen ooit de finish hebben gehaald kan ik me niet meer voorstellen, wij kijken continu naar het wondermiddel. Toch duiken er vaak situaties op waarbij je een berekende gok moet nemen. Wat de adrenaline echt verhoogt zijn de tijdcontroles, soms 8 minuten na elkaar! 1 foutje is genoeg om dan minuten te gaan verliezen. We hebben uren rond gereden zonder ooit meer dan 1 minuut te hoeven wachten bij een TC. Na het ochtend en middag traject gereden te hebben kwamen we aan bij het hotel in Lille. Een hap eten, kappen van de lampen en toen voor de Sportklasse een donker traject rondom het in de rallywereld beroemde Ieper. De Toerklasse kon de wedstrijd vervolgen aan de bar, ook geen onaanlokkelijk idee. Maar toch, een Horneland zonder ’s nachts rijden is in mijn ogen niet compleet.

Rijden in het donker is altijd een hele speciale ervaring, je voelt je een beetje alleen op de wereld. Nauwelijks ander verkeer, stikdonkere weggetjes en verlaten dorpen. Het was echt een heel zwaar traject om te rijden, met lastig navigeren en een zeer hoog tempo. Uit de uitslag valt duidelijk op te maken dat veel teams dit het lastigste deel van de rally vonden. Wij hebben ergens meer dan 10 minuten verloren omdat we een TC niet konden vinden. De moed zakt je echt in de schoenen als je ’s nachts ergens op het platteland vruchteloos rondjes rijdt. De bemanning van de TC vond het allemaal erg grappig, ik kon helaas niet meelachen met de heren.

Vlak voor de Kemmelberg, met nog ongeveer 20km resterend, sloeg voor ons het noodlot met een harde klap toe. We staken een weg over, accelereerden de “berg” op en toen besloot het differentieel dat het genoeg was. Later bleek dat een as in het differentieel gesprongen was. De tandwielen zijn in elkaar gedraaid en dat was het einde van onze Horneland. Na een half uur kwam er een Volvo van de organisatie ons helpen. We zijn naar het meest dichtbij zijnde dorp gesleept. Auto voor de hopelijk veilige deuren van de kerk achtergelaten en naar het hotel gegaan. De volgende morgen begon voor ons eindeloos bellen met de ANWB. Dit is een verhaal op zich maar ik zal het jullie besparen. Resultaat was dat wij om 1 uur ’s middags de TGV vanuit Lille hebben genomen. Het is een zeer comfortabele manier van reizen, maar we hadden er toch de voorkeur aan gegeven nog een dagje over het platteland te scheuren.

Bij terugkomst in het hotel bleek dat we na de eerste 2 trajecten op een 10^e plaats in de sportklasse stonden. Dat is voor ons een waanzinnige plek, ik heb nog getwijfeld om de uitslag van het publicatiebord te jatten…..

Hoe je het ook wend of keert, de Horneland is een fantastische belevenis, iets waarvan je nog tijdenlang na kunt genieten. Of wij volgend jaar weer meedoen weet ik nog niet, het was wel echt heel heftig. Gek genoeg heeft die twijfeling de gewoonte ergens tegen november spontaan te verdwijnen…….