Een heel bijzondere editie voor team 105. Het was de 13^e keer dat ondergetekende zich in deze slag voor mens en machine mengde, en dat heeft zo toch zijn effect gehad.

Al voor de rallye sloeg het noodlot toe doordat mijn chauffeur af moest zeggen om persoonlijke redenen. Na een korte maar heftige zoektocht vond ik Jaco de Hoog bereid om met mij mee te gaan. Voor mij een goede oplossong en voor hem een leuke mogelijkheid de rallye eens mee te maken.

In de laatste rallye die ons meisje gereden had, was er een probleem dat de motor inhield bij optrekken vanuit lagere toerentallen. Daarom was de volledige brandstof voorziening uit elkaar geweest en mijn garagist was er van overtuigd dat de problemen daarmee opgelost waren. Helaas niet dus, als de auto echt warm werd keerde het probleem terug. Na onze rit op zaterdag naar Macon kwam dit probleem weer naar boven al was het niet ernstig. Na het verwisselen van wat onderdelen van de ontsteking was het beter, goed genoeg voor de start. Naar achteraf blijkt hebben we stom genoeg toen de bobine niet verwisseld.

Zondag was, zoals verwacht, een luie en gezellige dag. Theo van Erkel had onderweg een probleem met de startmotor gekregen en na wat telefoontjes was geregeld dat de equipe Perridon/Verhoeff (Later 2^e geworden in de sportklasse, een grote prestatie gelet op het feit dat dit voor Michel Perridon zijn  eerste echte rally was en voor deze equipe in deze combinatie dus ook de eerste rally was) op zondag een nieuwe motor mee bracht. Het inbouwen lukte met hulp van diverse leden, die goede raad dan wel echte hulp gaven. Daarna erg gezellig geluncht met elkaar.

Maandag was het dan zover, de start van de editie 2007. De eerste dag leverde in tegenstelling tot wat aangekondigd was een erg stevig begin op dat vele equipes al meteen behoorlijk in de problemen bracht. De bekende IGN kaarten waren hier wel erg behulpzaam bij het vinden van de juiste route. Met 770 strafpunten, voornamelijk opgelopen door een uiterst stomme navigatifout in de eerste regularity, bezetten we de 24^e plaats in de expertklasse. Dat kon beter dus.

Voor een goed resultaat in deze rallye is het een must de eerste dag goed door te komen. Dat is ons dus niet gelukt. Concentratie en een beetje geluk ontbraken echter en dan is het ongelofelijk hoe zo’n moment van onoplettendheid in deze rally wordt afgestraft. Maar dat hoort er bij en maakt het ook wel weer erg leuk en uitdagend. De problemen met het niet oppakken van de toeren werd langzaam weer wat groter. Desondanks waren wij met de 24^e plek niet ontevreden. Het terugzien van Aix les Bains wa wel weer aardig. Goed hotel en redelijk eten.

Daarom toch maar de bobine vervangen in de hoop dat dat de oplossing zou brengen.

Dan dinsdag naar Yverdon les Bains. Start aan het meer met een eerste proefje, aardig maar eigenlijk voor niemand een probleem. In de route enkele flinke geologische bulten zoals de van de tour de France bekende Colombier. Ook hier hebben we aardig gereden maar toch weer wat laten liggen met als resultaat een 22^e dagplaats met het missen van slechts 1 controle en twee minuten tijdsoverschrijding. Je rijdt ten slotte niet voor niets in de Expertklasse!

De derde dag bracht ons terug naar Frankrijk via een fraaie route met daarin de Grand Ballons, ook al een oude bekende. Overigens was het weer nog steeds heel aardig, al was het bovenin best fris en vaak ook erg mistig. De route eindigde in Riquewihr, ook al een oude bekende. Onderweg begon de auto een nieuw kwaaltje te vertonen, in de aandrijflijn leek iets niet snor te zitten. Na inspectie in Riquewihr bleek de Hardyschijf ook wel donut genoemd beschadigd te zijn. Goede raad was duur, maar mijn vaste chauffeur zou naar Luxemburg komen om toch een beetje mee te genieten van de Tulpensfeer in het hotel en we konden gelukkig regelen dat hij een nieuwe schijf mee zou nemen. Volgens mij garagist best onderweg te repareren. Daarna gegeten wat in Riquewihr met diverse streekproducten in al dan niet vloeibare vorm altijd dik voor elkaar is. En daarna werd het toch nog laat op een van de vele terrasjes waar vele deelnemers meegenoten.

Dat betekende overigens wel dat wij de volgende dag ons kwakkelende meisje heelhuids in Luxemburg moesten zien te krijgen. We hadden het voorbeeld van onze vrienden Hough/Hough die ook uitvielen met een kapotte aandrijflijn. Op Jaco kwam het dus aan op heelhouden te rijden terwijl ik moest vermijden verkeerd te rijden want iedere onnodige kilometer was er een. Bergop wegrijden was niet meer mogelijk dus in dat soort situaties moesten we eerst terug naar een vlak stuk weg om een aanloopje te nemen en dan de helling te nemen met minimaal 3000 toeren in zijn twee. Waar dat niet kon stapvoets en schokkend in zijn 1 naar boven. Viel allemaal niet mee maar toch met 404 strafpunten nog 25^e van die dag geworden.

In Luxemburg aangekomen stond Stef Mooiman met het onderdeel al klaar. Dus wij proberen onder de auto te komen zodanig dat we bij die rot donut konden komen. Na overleg met de hele technische staf kwamen we helaas tot de conclusie dat het niet ging lukken en gingen we uiteindelijk met een naar voorgevoel naar bed. Om 6 uur op en zonder ontbijt naar de BMW dealer in Luxemburg. Een mooi bedrijf met een giga werkplaats en inderdaad om 06.45 ging het licht aan dus ik naar binnen, waar een man mij verbaast vroeg wat ik kwam doen.

Ze waren erg behulpzaam en er werd meteen een werkorder aangemaakt met een rode spoedlabel . Dat gaf de burger moed totdat ze er bij zeiden dat de monteurs om 8 uur aan de slag gingen. Om 08.30 werd het meisje eindelijk op de brug gezet dus nog maar een kopje espresso genomen. Zelf mochten wij er niet bij dus van een afstand kijken naar de werkplaats en naar de klok. Na zo%u2019n twintig minuten werden we geroepen door de medewerker van de balie en werden we bij de auto gebracht om ons te laten zien in welke deplorabele toestand de auto zich bevond. Afgesproken wat ze zouden doen ter verbetering en wij weer naar de lounge met koffie automaat. Ondertussen verliep onze starttijd natuurlijk en ook onze kans alsnog voor het klassement te rijden.

Uiteindelijk kwamen we te laat bij het hotel waar de starttafel net werd opgeruimd. Lesje voor onze deelnemers: laat een van de equipe leden achter dan kan die officieel starten. Nu heeft Stef dat gedaan maar dat werd (terecht) niet geaccepteerd. Desondanks kreeg ik een routeboek

Mee en vervolgens als een gek rijden om weer binnen het half uur tijdoverschrijding bij een TC te komen. Dat lukte net niet bij TC 59, waarna een regularity kwam, die we desondanks wel konden rijden. Verder wel erg goed gereden maar wel 2300 strafpunten op gemiste controles en 1140 op de TC%uFFFDs. Erg jammer maar nu maar genieten van de rit zonder mee te doen voor een goede plek.

Maastricht is voor mij thuiskomen, mijn dochter woont er en dan kom je er veel en graag. Een fantastische locatie met uitstekend eten ontving ons daar, zodat we ons verdriet een beetje konden verwerken.

De laatste dag werd verreden in Brabant en was met goed meten best te rijden. Er zat weer, net als een paar jaar geleden, een proefje op het testcircuit van DAF in met een best scherpe bogeytijd van 09.30 minuten. Maar die haalden we met gemak ondanks een foutje onderweg. De route was wel aardig maar in de expertklasse leverde het geen strafpunten op. Wij kregen wel 100 punten maar ik zou niet weten waarvoor want we hadden alle controles foutloos gevonden. Van de Rohaccers waren er toch een paar met strafpunten omdat ze meenden dat een controle niet kon kloppen,wat wij ook hadden met de Z die echt niet kon kloppen met het routeboek maar wel goed was, of omdat ze vast kwamen te zitten in de modder en tijd moesten compenseren door af te snijden.

Terugkijkend weer 6 fantastisch mooie dagen gehad met heel mooie routes en een groot contigent Rohaccers waardoor het ieder jaar weer extra gezellig is.

Ed Bijster mede namens Jaco de Hoog.