Tulpenrallye 2010

Over een slingerend, slecht onderhouden weg, met een schreeuwende boer in de berm raast een blauwe Volvo. Een half verzakte schuur schiet in een flits voorbij. Eerste links, twee honderd meter rechts, piepende banden in de scherpe bocht achter de kerk langs, terug naar z’n twee en weer gas erop. In de stofwolk achter de auto is nog net de verstopte letter X te zien. Zo had voor ons “de Tulp” moeten beginnen maar helaas op dag 1 konden wij dit verrekte bordje meteen al niet vinden.

Dat betekende niets dan slechts voor de week die ons nog wachtte… Voor iedereen die geen idee heeft waar ik het over heb volgt een korte uitleg over de Tulpenrallye, door ‘ons’ vaak liefkozend “de Tulp” genoemd. Neem tweehonderd oude (af en toe geprepareerde) auto’s, zet in elke auto twee personen (bij wie de benzine door het bloed giert), verzin een route vanuit Frankrijk naar Noordwijk, spijker een aantal plastic bordjes met letters erop aan bomen langs de route en zie het resultaat: de Tulpenrallye!

Gegarandeerd een week plezier verzorgd door uitzetters Jaap Daamen en Adrie Brugmans. De meest spannende weggetjes door Franse dorpjes, over de misterigste colletjes en langs bunkers rond Verdun stonden voor dit jaar op het
programma.

Terug bij die letter X en de borrel na de nachtetappe op maandagavond. Stond de X er nou wel of niet, of was dat toch vorig jaar? ‘Tja, het lijkt ook allemaal zo op elkaar in de bergen rond Vals–‐les–‐Bains’. We besluiten dat de maandag niet ging zoals gehoopt. De nachtetappe, sinds kort op het programma voor de deelnemers in de expertklasse, bleek ontzettend lastig. Niet dat de route vol “smerige” truukjes en weg–‐gephotoshopte wegen zat. Nee, het weer was de grootste moeilijkheidsgraad.

Inmiddels is dit mijn vierde Tulpenrallye en aangezien de vorige drie altijd zonovergoten waren, zou dat dit jaar ook wel weer zo zijn. Dit bleek een drogredenering. Want wie had dat nou gedacht; sneeuw midden in Frankrijk in het begin van mei? Voor de oplettende lezers, als ik sneeuw zeg bedoel ik ‘geen– hand–‐voor–‐ogen–‐zien’ sneeuwstormen, spekgladde hairpins en ingesneeuwde nulwagens.

Zo veel sneeuw… De volgende dag was de sneeuwravage pas echt duidelijk. Het klassement was behoorlijk door elkaar geschud, als gevolg van een tactisch geplaatste stempel ‘Z’, en een afgelaste dinsdagochtend etappe. Dit mocht de pret niet drukken want wij hadden de Z wel. Vol goede moed begonnen we daarom aan de dinsdagmiddag. Links en rechts valt de opmerking: ’nu zijn we helemaal ingedut, dat wordt niks vanmiddag’.

Ik ben, als navigator daarom gebrand op een goede middag. Erop terugkijkend is dit aardig gelukt. Op een beetje tijdstraf na ging het eigenlijk prima! Soepel leidt ik mijn vader en onze Volvo langs alle lettertjes en stempels. Die tijdstraf blijft zonde, maar dat krijg je als je met een anderhalve ton zware Volvo in de bergen rijdt. Overigens wat waren die bergen hoog en wat slingerde die weg, nou ja, weg… Karrenspoor is meer op zijn plaats… Zinsnede van de dag in onze auto; ‘nog een zo’n kolere haarspeldbocht en ik ga naar huis’.

Kennelijk is het spelletje dan toch verslavend want de daad is nooit daadwerkelijk bij het woord gevoegd! We sluiten de dinsdag af op een succesvolle positie net achter de top 10. Dat biedt perspectieven voor de woensdag. We beginnen met een testje op een parkeerplaats. Ik zeg, zoals een brave zoon betaamd, ‘Pap, het is maar een spelletje, laten we vooral de boel heel houden’.

Verstandig als mijn vader is volgt hij mijn raad op. We vliegen daarom gummend langs de eerste pion, een slippende koppeling na de 180 graden draai en natuurlijk blokkerende remmen bij de finish. Dat levert geen straftijd op, super! Met de adrenaline nog gierend door ons lijf rijden we richting de regelmatigheidetappe. Dit is onze specialiteit en we zijn daarom ook absoluut overtuigd van een verbluffend resultaat.

Na een kleine tien kilometer rijden, hebben we de eerste GTC op ‘nul’ gereden en slaan we hoopvol rechts in een klein dorpje. Na wat enthousiast wijzende kinderen weet ik zeker dat we goed zitten. We stuiven een bergpad in. Rechts, links, knikje naar links… Ja, dit gaat goed… Plotseling doemt er een andere deelnemer op en wel in tegengestelde richting. Niet beïnvloedt door andermans fouten rijden we dapper door…Dan plotseling, Fred en Pim in hun Volvo. OOK TEGENGESTELD.

Mijn vader trekt de conclusie: ‘We zitten fout, als zelfs Fred terug komt is het fout!’. Ik laat mij hier zoals iedere zelfverzekerde navigator zou doen, meteen door ompraten. We keren om, zoeken tien minuten, verknollen de hele RE en komen aan het eind tot de conclusie dat we toch goed zaten. Dat levert flink wat strafpunten op, 250 in totaal. ’s Ochtends maakte we nog kans voor een goede top 10 klassering en hadden we er nog zin in. Nu kijken we tegen een enorme achterstand aan en was de stemming in de auto compleet omgeslagen.

Ook dat is de Tulpenrallye! Een week rally rijden, samen met je vader, is een aanrader. Alleen aangezien zoons altijd op vaders lijken, is het moeilijk om na tegenslagen elkaar er weer boven op te krijgen. Daarom was na onze “fantastische” regelmatigheidetappe, de motivatie om door te zetten tot een dieptepunt gedaald. Kort spookte het door mijn hoofd om de handdoek maar in de ring te gooien en naar huis te gaan. Dit zou wel een enorm gezichtsverlies zijn, dus hebben we alle laatste beetjes hoop bij elkaar geraapt en zijn we aan de donderdag begonnen.

Eigenlijk verliep alles zo als het zou moeten. We vonden alle lettertjes en hadden weinig tijdstraf. Dit wil overigens wel zeggen dat we het snot voor onze ogen reden en zo min mogelijk tijd besteden aan zoeken. We komen wederom net binnen de minuut aan bij een TC. Blokerende banden op een zanderige parkeerplaats zorgt voor een enorme stofwolk naast de marshals. Ik wil mijn kaart overhandigen maar equipe vader en dochter Froger is mij voor.
Zij hebben meer tijdstraf dus ik vind het prima. In de haast en stress die ontstaat krijg ik een clipboard terug en stuiven er weer vandoor. Niet opgelet of het mijn eigen clipboard is, schrijf ik vrolijk letters op en stempel vakjes vol. Geschrokken kom ik er vlak voor de TC achter, ik heb iemand anders kaart ingevuld. Fijn is dat, nu gaat equipe Froger met mijn winstkaart er vandoor. e moed zakt ons wederom in de schoenen. Maar een tactisch “wissel”moment bij de afsluitstempel en we hebben onze eigen kaart weer terug.

Kennelijk heeft Marije het navigeren wat beter in de vingers dan ik, en heeft wel het ene verstopte lettertje J voor mij gevonden. Als dank hiervoor stempelt ze haar eigen kaart nog een keer extra waarna ik hem ruil met de mijne. “Oef, die zal balen” zegt mijn vader in de auto”.

Op vrijdag, de bitterballen al borrelend in het vet, is de finish echt in zicht. Kennelijk waren de uitzetters het hiermee eens, de route was in mijn ogen weinig uitdagend. De tijdschema’s prima te halen en de route door Verdun eigenlijk erg saai. Er was in de auto zelfs tijd voor een geschiedenisles van mijn vader. Misschien dat de route daarom zo saai was?

Een prima lunch stond voor ons klaar in een mooi, vervallen, Frans chateau. Na de lunch in een streep naar een luxe hotel vlak onder Brussel. Waar wederom, onder het keurend oog van de heer Machielsen, door vier blonde meisjes bitterballen aan ons werden overhandigd.

Ik vraag me ieder jaar weer af hoe Han het voor elkaar krijgt, de ene nog mooier dan de ander en na een paar, met glimlach aangeboden, bitterballen is de overtuiging groot, “We zijn er bijna!”.

Zaterdag restte ons nog lange verbindingsetappe, een beetje geneuzel in een Belgisch weiland en een hele “succesvolle” Boulevardsprint. We krijgen twee groene vlaggen en een wereldtijd. We rollen de Boulevard af en daar zien we hem: DE FINISHBOOG! Hunkerend en reikhalzend wachten we onze beurt af. Nog twee auto’s, nog een gammele Porsche en wij zijn. …De motor draait 1500 toeren, een glas bier in de hand, toeterend en zwaaiend rijden we het schavot op…! We zijn er, het zit er op! De Tulpenrallye van dit jaar is voor ons een groot debacle geweest. Neuzen niet dezelfde kant op, te vaak een onscherp moment en net op het verkeerde moment inkakken leverde ons, helaas, plek 14 op.

Wel kijken we terug op een mooie week. Een band tussen vader en zoon is moeilijk te onderhouden, zeker als zoonlief niet meer in het ouderlijk huis woont. Daarom zijn dit soort weken een uitgelezen kans om elkaar weer eens lekker de huid vol te schelden! Dat schept toch een band… Nu ik dit stuk tekst geschreven heb en ik het voor de derde keer verlezen heb kom ik tot de conclusie dat ik de Tulpenrallye voor geen goud had willen missen. Dat ik hierdoor, nog wat extra, studievertraging oploop neemt mijn vader (hopelijk) voor lief! De spanning, sfeer en ervaringen van dit jaar maken dit natuurlijk meer dan goed. Daarom staan we ook volgend jaar weer aan de start, nu beter voorbereidt, gemotiveerder dan ooit en bloedfanatiek.

Pap, 2011 wordt ons jaar!