Verslag 11^e Winter Trial, 23/28 januari 2011

The Winter Trial beleefde dit jaar haar elfde editie, equipe Michel Perridon / Maurits Verhoeff was er voor de derde maal bij, met de witte Alfa Romeo. Na vorig jaar een 2^e plek in de Club klasse behaald te hebben, zijn we dit jaar vol vertrouwen weer het avontuur in gedoken, maar ditmaal in de heftigere Trial Klasse. Het voornaamste verschil is dat de Trial klasse 2 nachtetappes rijdt, waar de Club klasse dan simultaan de bar ledigt. Ook overdag rijdt de Trial klasse vaak een extra regularity en ligt het gemiddelde wat hoger.

De auto is door Franky’s classic car service flink onder handen genomen, meest in het oog springende wijzigingen zijn het rode neusje (ook wel bloedlip genoemd) en het verhoogde onderstel, de Alfa staat hoger op zijn poten dan veel Koreaanse lease-offroaders.

Ook de bestuurder kwam anders voor de dag, hij werd door veel deelnemers niet herkend vanwege een serieus afgeslankt lichaam. Toen hij ‘New York, New York’ van Frank Sinatra ’s avonds in de bar uit volle borst meezong werd hij echter weer herkend als dezelfde talenvolle zanger als voorheen, maar nu niet meer in het lichaam van Frans Duijts maar dat van Dries Roelvink. Afijn.

Gestart werd vanuit een hotel midden in het Wolfsburgse Autostadt, een bijzonder gebied dat volledig gedomineerd wordt door de Volkswagen fabrieken, waar een onvoorstelbare 48.000 mensen werken. Een aantal toppers uit voorgaande jaren waren vanwege uiteenlopende redenen helaas niet aanwezig, de verhouding in het veld verschuift naar minder deelnemers in de Trial klasse en juist meer in de Club Klasse. Duidelijk was dat de strijd om de 1^e plaats door 2 titanen uitgevochten zou worden: Van Lennep/Tullie tegen Lamberigts/Denzler. Onze doelstelling was om in de top 10 te eindigen.

Dag 1 was de enige dag waarop wij op zwart asfalt hebben gereden. Dit bleek echter listig gepland door de organisatie om ons op het verkeerde been te zetten, ze hadden de weergoden namelijk pas besteld om die avond los te barsten.

Via een handling en een lap consistency test op het circuit van Oschersleben reden we naar de lunch in het beruchte kasteel van Colditz. De dag werd afgesloten met een regularity in de snel invallende duisternis. Halverwege ging bij ons echt het licht uit, toen zonder aanleiding plots de 2 hoofdzekeringen van de Alfa doorbrandden. De zekeringen hebben we snel vervangen, maar dit resulteerde toch in de eerste onvoorziene 10 minuten straftijd. Alle monteurs van de organisatie hebben er naar gekeken maar konden niet achterhalen wat de oorzaak is geweest. We waren bang dat het probleem zich zou herhalen en met een licht onzeker gevoel hebben we de dag afgesloten in het Duitse Chemnitz.

Dag 2 bracht ons via 4 regularities en een test op Autodrom Most naar het mondaine Jelenia Gora. Twee van de regularities werden door ons helaas niet zo strak gereden als we dat gepland hadden. Andere deelnemers besloten op de meest onmogelijke plekken sneeuwkettingen te leggen en als je de pech hebt om daar achter te staan dan kun je een goed resultaat wel vergeten. Hierdoor is het soms een beetje een loterij waarbij het erg goed uitkomt als je vroeg van start kunt. Vooralsnog hadden we een beetje medelijden met onszelf en lagen op plek 12 in het klassement.

Vanuit het Poolse Jelenia Gora voerde de route ons op leg 3 naar Sternberk in Tsjechië, waar later die avond de eerste nachtetappe los zou barsten. Eindelijk kwamen we goed uit de verf, op 5 regularities met 18 tussenliggende timing points zaten we er slechts 2.37 minuten naast, goed voor de 5^e plaats in het dagklassement. Van Lennep/Tullie zaten er slechts 53 seconden naast, onvoorstelbaar. Het landschap was inmiddels volledig wit, met verse poedersneeuw waar vaak toch nog verraderlijke oude ijsplaten onder lagen. Goed opletten was het devies, niet te wild, maar ook niet te langzaam natuurlijk. Michel heeft vorig jaar les gehad van ‘zijn grote voorbeeld’, Gijs van Lennep. Zijn theorie is dat niemand echt snel kan op gladde ondergrond en dat je met een fluwelen voet veel verder komt dan met volle toeren en een voortdurend kwispelende kont. Dit ziet er natuurlijk wel lekker uit, maar de truc is om je in de competitieve stukken te beheersen en dan daarbuiten dwars te gaan bij elke fotograaf, toeschouwer of gewoon verbaasde voorbijganger.

De avondetappes zijn iets bijzonders. Iedereen is gespannen, wel of geen kettingen, wat staat ons te wachten? Helaas bleek voor ons dat een greppel te zijn.

Een fractie te hard over een stuk ijs, tikje je op de rem en dan is er geen houden meer aan. Het was hier zo glad dat we er nauwelijks konden lopen, maar daar sta je dan in de koude nacht. Gelukkig waren de gebroeders  van de Velde zo aardig om ons er met hun brullende Porsche uit te slepen, top mannen !! Het was dat Elliot Dale in zijn Bentley Derby de hele rally in knickerbockers heeft gereden, maar anders hadden jullie wat ons betreft de Spirit of the event award gewonnen. Elliot kan er volgend jaar helaas niet bij zijn, hij gaat de Atlantische Oceaan over roeien. Michel heeft hem toen ‘het oermens’ gedoopt. De bloedlip had een deuk maar de 30 minuten straf deed toch pijn. De 12^e plaats was nog steeds ons deel.

Overnacht werd er in het Oostenrijkse Brno, alweer het vierde land dat door de karavaan werd aangedaan. De etappe naar Krems werd door ons afgesloten met een 4^e plaats in het dagklassement. We stegen weer gestaag in het klassement.

Leg 6 bracht ons naar Susice, waar de 2^e nachtsectie verreden ging worden. De beruchte nacht van de lange messen. Na de grensovergang van Oostenrijk naar Tsjechië viel het ons op dat er bij elke zijweg een dame met een iets te koude outfit ons maande langzamer te rijden. Wij begrepen dit niet helemaal, zo hard reden we toch immers niet?

Eigenlijk komt het allemaal neer op de 2^e nachtetappe en dat bleek wel weer dit jaar. Wat een onwijs heftige nacht was dit. Het is een adrenaline stoot van een paar uur, zo heftig dat je er gewoon niet van kunt slapen. Het voorafgaande eten was legendarisch slecht, maar de spanning vooraf steeg zo hoog dat we toch geen hap door onze keel kregen. Het eerste deel van de nacht bestond uit het ‘bezoeken’ van 13 tijdcontroles in 2 uur tijd. Soms zit er maar 4 minuten tussen 2 TC’s. Ons voornemen was om de auto op de weg te houden en heel behoudend te rijden. Als je echter onderweg bent is dit voornemen zo weer vergeten, o wat ging het ongelofelijk hard en wat was het glad onderweg, echt een gevecht tegen de elementen. Nadat we net vertrokken waren werden we ingehaald door de auto’s van Lamberigts en Maassen. Zij waren direct fout gereden en hadden een omweg van 16 kilometer gemaakt. Hiermee waren zij de leiding in het klassement kwijt en het was duidelijk dat ze alles op alles gingen zetten om die terug te pakken. Na 2 van de meest heftige uren van mijn leven waarin te veel is gebeurd om op te noemen, beperkten we de schade met een tijdsverlies van 15 minuten.

Deel 2 van de nacht was een regularity, waar de bizarre apotheose van de rally al naar een paar kilometer plaats vond. Iain Tullie had een voor hem zeldzame fout gemaakt en Gijs van Lennep het verkeerde pad ingestuurd. Toen zij de scherpe bocht terug omhoog probeerden te maken, kwamen ze vast te zitten in de sneeuw. Op dat moment kwam Lamberigts aangereden en had de keuze om de Porsche van Van Lennep te rammen of de weg af te sturen. Hij koos het laatste en was daarmee kansloos voor de eindoverwinning.

Toen wij op dit punt aangereden kwamen was Gijs al weg en lag de Escort van Harm in de greppel. Een grote Mercedes kwam de heuvel niet op en dat betekende voor ons het einde van de regularity. Uiteindelijk zijn er maar 3 equipes die deze regularity niet met maximale bestraffing uitgereden hebben. Na een rit van 100 kilometer bereikten we eindelijk het hotel in Plzen, waar we ons even overgegeven hebben aan waar deze stad bekend om staat. De heftige verhalen waren eindeloos en iedereen was het er over eens dat dit een nacht was om niet snel te vergeten. Wij hadden na Van Lennep en Reynolds de minste tijdstraf opgelopen en stonden nu 7^e in het algemeen klassement, op iets meer dan een minuut van de nummer 6, Rob van der Leeuw en Ronald Kraal.

De laatste dag beloofde nog een sting in the tail te hebben, maar door heftige sneeuwval was juist dit stuk niet begaanbaar. Wij konden slechts 4 seconden inlopen op de nummer 6, eindresultaat dus 7^e algemeen en 1^e in klasse.

De finish was in Karlovy Vary, een heel bijzonder kuuroord met prachtige gebouwen. Het hotel waar de deelnemers sliepen en het diner was is gebruikt in de James Bond film Casino Royale, voor het opnemen van de pokerscènes.

De wijn heeft ons goed gesmaakt bij het diner en de herinneringen aan deze week zullen ons nog lang bij blijven !

Maurits Verhoeff

De rohac feliciteert haar leden Perridon en Verhoeff natuurlijk met deze score!!